Od Papiz do Shadow'a CD

Kropelki kwasu z czegoś, co kiedyś można było nazwać ciałem Epidaurusa boleśnie wypalały w moim futrze małe dziury, kiedy trzymał mnie kurczowo. Właściwie nawet nie byłam pewna, czy można to nazwać trzymaniem, skoro stał wszystkimi czterema łapami na ziemi, a moje ciało spowijała chmura zielonego dymu z jego rozmazanego ciała. Co chwilę słychać było ciche skwierczenie i swąd palonych włosów. Nota zmarszczyła nos, Shaddy nawet chyba nie zauważył, wydawał się jakiś rozkojarzony i zamyślony. W tej chwili musiałam zdać się na siebie. Ignorując ból sprężyłam się wewnętrznie i wysłałam w Kierunku Epidaurusa kolejną falę otępiających zmysły drgań, koncentrując się przede wszystkim na jego łbie i domniemanych wnętrznościach, bo jakoś nie wierzyłam, by posiadał takie cudo jak serce.
Epidaurus warknął, dosłownie na sekundę mnie puszczając. Tyle mi jednak wystarczyło. Dostroiłam swoje drgania, jednocześnie wysyłając falę w poszukiwaniu Styxxa. Następnie wywinęłam się do tyłu, by znaleźć się w zasięgu tarczy Shadow'a. Wszystko to w ułamku sekundy, kiedy Epidaurus otrząsał się z miażdżącego uderzenia falą drgań.
Zwolniony przeze mnie czas ruszył ponownie ze zwykłą prędkością.
Epidaurus spojrzał na mnie, nie ukrywając pogardy, ale również podziwu dla mnie.
- Nieodrodna... - warknął. - Córka swojej matki.
Trochę mnie to zdziwiło, ale nie wytrąciło z równowagi. Nie pamiętałam moich rodziców. W ogóle praktycznie nic ze swojego życia w poprzedniej watasze nie pamiętałam. Tylko pracę w laboratoriach.
Nie odezwałam się. Zaczęłam natomiast zwiększać częstotliwość drgań w całej jaskini, co dało się wyczuć poprzez nagle gęstsze oraz cieplejsze powietrze, a także zobaczyć, ze w całej jaskini drgało, jakby miało się zapalić. Shadow i Nokota rozejrzeli się ukradkiem, nie wiedząc co knuję. Epidaurus również szybko się połapał, że wyczyniam coś z powietrzem.
Nie znał jednak prawdziwej przyczyny. Ja drgałam z szybkością znacznie większą niż wszystkie wilki. Tak jak inni Troublemakerzy. Wnętrze jaskini również teraz drgało inaczej niż powinno. Epidaurus zaś, będąc teraz w stanie skupienia raczej, że tak powiem, gazowym, drgał z prawie trzykrotnie niższą częstotliwością niż normalny wilk. A to oznaczało, że szybsze drgania powinny sprawiać mu ból.
Przynajmniej w teorii...
I rzeczywiście. Epidaurus zamrugał i warknął przez zaciśnięte szczęki. Zielone oczy mierzyły mnie spojrzeniem, które naprawdę mogłoby zabijać.
Ale wyraźnie słabł. Rozmywał się i zacierał.
Nagle usłyszałam obok siebie cichy jęk. Zerknęłam w tamtą stronę. Nokota potrząsała głową, Shadow praktycznie leżał, zwijając się z bólu.
Zaklęłam. No tak, wyższe drgania wpłyną także na wilki, choć w znacznie mniejszym stopniu.
- Wytrzymajcie, proszę... - syknęłam błagalnie, dobrze wiedząc, że ból ten przypomina rozrywanie wnętrzności i ostry szum w głowie.
Tymczasem moja fala wywiadowcza powróciła, donosząc wiadomości o Styxxie. Miałam nadzieję, że żyje...
Słabłam coraz bardziej, rozsyłając potężne fale o bardzo wysokiej częstotliwości drgań.

Shaddy? xD Papiz - wersja psychiczny psycholog + wysoko funkcjonalny socjopata xD