Od Drago do Alexis C.D

Słuchałem wyzwisk ojca ze znudzoną miną, cóż zdążyłem się przyzwyczaić do jego charakteru. Mój ojciec, Hrabia Roventor lub po prostu Roven (nwm czy kiedyś wspominałam o jego imieniu, jak to tamto co wcześniej pisałam jest już nie ważne xD) był czarnym wilkiem, z resztą jak większość tubylców. Jego futro było jednolitego koloru, ale czasami można było spostrzec gdzieniegdzie ciemniejsze znamiona na pysku, łapach i ogonie. Miał grzywkę, również w tym samym kolorze. Nosił czarny, królewski płaszcz, który świadczył o jego posadzie. Jedyne co w nim nie było czarne, to oczy - co prawda były czerwone, ale można było w nich dostrzec mądrość i spokój. Z początku Roven był towarzyskim i przyjaznym wilkiem, lecz od czasu śmierci jego ukochanej Kasai, matki Drago, bardzo się zmienił - zamkną się w sobie i rzadko wychodził do innych wilków. Roven jest bardzo mądrym wilkiem, zawsze wszyscy go szanowali i podziwiali za to. Lecz od czasu tego nieszczęśliwego zdarzenia zaczął świrować.

 

 - Ojcze! Dlaczego zabijacie smoki?! - wybuchnąłem nagle, on zaś syderczo się zaśmiał i rzucił:

- Ponieważ wiedziałem, że gdy zacznie się coś złego tutaj dziać to ty się zjawisz. 

- Ale, ale jak możesz... - uspokoiłem się i wróciłem do normalniej postaci - Co się z tobą stało? Od czasu śmierci Kas...

- Nie wypowiadaj jej imienia! - ryknął.

Nie wspomniałem, że ojciec winił się za jej śmierć i nie chce słyszeć jej imienia, bo dzień wypadku się mu przypomina.

- Gdybym, gdybym wtedy doskoczył... To ona... By żyła... - uspokoił się i zaczął wgapiać się w ziemie. - To moja wina!

- Ojcze... Wcale, że nie... To niczyja wina, najprawdopodobniej tak miało być - podszedłem do ojca i załapałem go za ramię.

- Mogłem ją uratować! - krzyczał. Dla niego ten dzień zdarza się w każdą noc, przychodzi do niego we śnie. I od roku nie śni o niczym więcej. 

Nagle podszedłem do niego bliżej i przytuliłem go - jak syn ojca. Pewnie nikt tego się nie spodziewał. 

- Dziękuje, synu. Brakowało mi ciebie - w końcu na jego twarzy zagościł lekki uśmiech. - Słudzy! Zaprowadzić Drago i Alexis do komnaty. 

- Tak jest! - wykrzyczeli zgodnie. 

Alicja tylko patrzyła się na to wszystko nie dowierzając.

***

- Rozgośćcie się - powiedział na pożegnanie sługa.

Rozejrzałem się po komnacie. Nagle przypomniało mi się - owa komnata należała do mnie, jak jeszcze tu mieszkałem. Po środku pokoju stało ogromne, bogato zdobione łoże z baldachimem. Na jednej ze ścian było ogromne okno wychodzące na południową stronę zamku. Rozciągał się z niego piękny widok na smoczą krainę. Zaś na drugiej ścianie widniał portret matki Drago. Była to wilczyca nadzwyczajnej piękności. Albowiem cała jej sierść była biała, co jest wielkim wyjątkiem w krainie smoków.  Miała tylko nie liczne przebarwienia koloru brązowego na czubku ogona i na grzywce. Pod jej oczyma znajdowały się beżowe znamiona.

- Kto to jest? - zdziwiła się Alex i pytającym wzrokiem patrzyła się na mnie, lecz dopiero po chwili do mnie dotarło co mówi. Cały czas wgapiałem się w obraz, tak dawno jej nie widziałem.

- To... To moja matka, Kasai - powiedziałem z dumą.

- Jaka ona piękna... - westchnęła Alexis. - Nie dziwię się, że twój ojciec tak za nią tęskni.

Na te słowa nic nie opowiedziałem, postanowiłem ten moment uczcić chwilą ciszy. 

- A jeżeli mogę zapytać, to co się stało w dniu jej śmierci? - zapytała niepewnie wilczyca.

- Eh... - westchnąłem. - To długa historia, ale no dobrze - pewnego dnia wrogie stado zaatakowało nasze ziemie. Zakradło się do smoczych gniazd i zaczęło wybijać jaja, a dorosłe smoki ujeździło. Wrogowie zaczęli nas atakować, dzięki smokom spalali wszystko co im weszło w drogę. W ostatecznym starciu przywódców mój ojciec został ranny, wtedy do wali wkroczyła Kasai. Dzielnie walczyła, ale nie spostrzegła, że ze zbocza zaczęła osuwać się skała i po chwili kamień spadł. Mój ojciec skoczył w stronę Kasai by ją odsunąć, ale... Ale już było za późno... Nie doskoczył. Moja matka umarła, a ojciec stracił prawą przednią łapę. A ja temu całemu zajściu przyglądałem się w ukryciu, bo cóż mogłem zrobić będąc tylko szczeniakiem. Widziałem jej śmierć... - z mojego oka poleciała łza.

- Oh... Drago... - Alexis przytuliła mnie, a następnie pocałowała na pocieszenie. 

- No cóż, trzeba żyć dalej - uśmiechnąłem się do Alex, zacząłem ją całować i powoli spychać w stronę łoża. No co? Jakoś trzeba wykorzystać takie wielkie łóżko. B)

*Tutaj możecie sobie wyobrazić co było dalej*

*RANO*

Wstałem wcześnie, Alex jeszcze słodko spała. Nachyliłem się nad nią i ucałowałem w czoło. Spojrzałem się na portret matki i powiedziałem:

- Dzień dobry, mamo - czułem to, że ona mnie słyszy i odpowiada mi na moje przywitanie.  

Skoro Alex jeszcze śpi, to postanowiłem się przejść po zamku i przypomnieć sobie stare progi. Chodziłem długimi korytarzami, które były oświetlone pochodniami i zdawały się nie mieć końca. W czasie swojej wędrówki, gdy wchodziłem na salę tronową spotkałem Alicję. Postanowiłem ją zignorować i udawać, że jej nie widzę, jednak ona rzuciła się na mnie. Przygniotła mnie do ściany i uśmiechnęła się pysznie.

- Odwal się! - ryknąłem. 

- Oh... Misiu, nie kochasz mnie już? - powiedziała tym swoim piskliwym głosikiem, a następnie oblizała się. 

- Odwal się! Nie słyszysz! - chciałem ją odepchnąć, jednak ona użyła mocy i unieruchomiła mnie. 

- Ha ha! - zaśmiała się. - Radzę ci się odczepić od tej wieśniaczki, ja jestem o wiele lepszym materiałem od niej! 

- Zamknij się! Kocham ją i nic ci do tego!

- Phi! Słuchaj, albo się od niej odczepisz i wrócisz do mnie, albo ty i ona gorzko tego pożałujecie.

Nagle z oddali usłyszałem głos Alex, który mnie wołał. Po chwili wilczyca weszła na salę. Na ten widok Alicja spojrzała się na mnie i pocałowała na oczach Alexis.

Alexis? :3 Wybacz, że tyleee nie odpisywałem, ale w końcu to uczyniłem, gdyż nuda mnie do tego zmusiła xD